این روزها روزهای بلوغ روح و جان من است . روزهایی که برای هر کسی اتفاق می افتد . روزهایی که شاید بعد از سالهای سال برای هر کسی اتفاق بیفتد.
این روزها ، در حال ساخته شدنم ؛ روزهایی که باید جام های بلا را سر کشید تا مستانه ندای رضا بقضائک سر داد.
هر وقت به بلاها و نعمتهای الان فکر می کنم با خودم می گویم : اگر قرار باشد با این بلاهای کوچک از پای در بیایم که خیلی عقبم، پس صبورتر می شوم.
گاهی وقتها حصارهایی را که به دور خودمان کشیده ایم را می کنند و می برند ، شاید با خودمان فکر کنیم ، چطور می توانیم بدون این حصارها زندگی کنیم در حالی که اگر عمیق تر فکر کنیم همین بریدن ها و جدا شدن ها ، نعمتهایی است از جانب او.
این روزها طعم شیرین بلا را در درون خودم حس می کنم . هر چند هنوز بلای واقعی را نچشیده ام . با خودم فکر می کنم و می گویم : مرتضی! تو فکر می کنی در عرصه ی بلا قرار گرفتی در حالی که اگر همچون علی(ع) تیغ در چشم و خار در گلو داشتی چه می کردی ؟
مرتضی! آیا تو در بلا غوطه وری یا علی(ع) که در مقابل دیدگانش ، یار دیرینش را می زنند و جدا می کنند و علی(ع) مأمور سکوت است ؟
مرتضی! تو در بلا گرفتاری یا حسن مجتبی(ع) که یارانش عزت و مقام امامتش را به دینارهای معاویه فروختند؟
مرتضی ! راستی هیچ می فهمی بلا چیست ؟ آیا مقابل بلای حسین(ع) باز هم حرفی از بلا می زنی؟
و اینجاست که در مقابل خودم ، شرم می کنم و آب می شوم . آری ! تو را چه به این حرفها ؟ تو کجا و بلا کجا؟
با این حرفها و کلنجارها روحم را آرام می کنم و بجای اینکه طلبکار باشد ، سرشکسته و بدهکار می شود. من این حالت را همیشه دوست داشتم. همیشه دوست داشتم خودم را بدهکار دیگران بدانم . دوست داشتم اگر کاری می کنم به حساب خود نباشد بلکه تنها بخاطر حقی که به گردنم هست انجام دهم.
و ایکاش همیشه در مقابل خدا بدهکار باشیم ؛ هر چند با حجم عظیم عبادات ....
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
